Hareeng hate,
Daun-daun nu matak iyuh maluguran tina tangkalna
Malabo, tungtung taun
Poe ka poe,
Sarangenge beuki jentre
Manasan hate-hate nu rehe tur simpe
Jujukutan geus teu hejo deui
Beuki lila beuki garing
Hawa beuki ngaheab panas
Duh...usum hujan geuning amitan
Holodo geus datang mapag kahariwang
Iraha deui hujan rek datang
Beureumna layung hibar di mumunggang gunung
Peuting seja datang ditandaan wanci magrib
Angin peuting mawa tiis
Tapi hate ieu keukeuh bayeungyang
Lantaran geus lila teu tepang
Hujan teh kamana luntana
Kuring sono ka anjeun
Anjeun nu geus maseuhan taman hate
Ngucurkeun tiisna kaasih
Melakeun tangkal-tangkal kanyaah
Hawar-hawar beja
Geuning anjeun teh keur aya dilemah cai kuring
Lemah cai nu dipicinta
Tanah sunda parahiyangan
Hujan,
Kuring sono kaanjeun
Mudah-mudahan urang tepang deui
Tungguan kuring, tong waka lunta
Geura simbeuh deui ieu hate ku kadeudeuh
Hujan,
Tungguan kuring poe isukan
Ayeuna mah urang tepang ti kaanggan
Malabo, Equatorial Guinea - Aprika Belah Kulon
wanci geus ampir surup, taun 2007 rek amitan,
bral geura miang taun 2007, wilujeng sumping 2008
keur jungjunan, nu aya dikaanggangan
Monday, December 31, 2007
Thursday, December 27, 2007
Pangmependekeun ieu hate
Anu keur icikibung dina simpe
Mapay guratna jalan kahirupan
Apruk-aprukan dileuweung katineung
Pangmependekeun ieu hate
Anu keur neangan tempat mihape
Pikeun neundeun kadeudeuh nunda kanyaah
Duh...bentang kamelang
Naon atuh nu aya satukengeun kiceup anjeun
Estu nyumputkeun rusiah nu kacida jerona
Sok geura ebrehkeun eta bangbaluh kalbu
Sangkan kuring bisa tibra ngalengkah ka alam impian
Duh...bentang kamelang
Iraha atuh urang bisa duaan ngahiji
Ucang angge dina bulan nu sapasi
Bari ningali ka alam dunya nu milu bagja
Keur dua hate nu pada-pada mikaheman
kanggo pupujaning ati,
nu keur kapisah ku anggangna mangsa,
sono ieu, asih ieu, kanyaah ieu
estu ngan keur anjeun
Anu keur icikibung dina simpe
Mapay guratna jalan kahirupan
Apruk-aprukan dileuweung katineung
Pangmependekeun ieu hate
Anu keur neangan tempat mihape
Pikeun neundeun kadeudeuh nunda kanyaah
Duh...bentang kamelang
Naon atuh nu aya satukengeun kiceup anjeun
Estu nyumputkeun rusiah nu kacida jerona
Sok geura ebrehkeun eta bangbaluh kalbu
Sangkan kuring bisa tibra ngalengkah ka alam impian
Duh...bentang kamelang
Iraha atuh urang bisa duaan ngahiji
Ucang angge dina bulan nu sapasi
Bari ningali ka alam dunya nu milu bagja
Keur dua hate nu pada-pada mikaheman
kanggo pupujaning ati,
nu keur kapisah ku anggangna mangsa,
sono ieu, asih ieu, kanyaah ieu
estu ngan keur anjeun
Thursday, October 18, 2007
Sakapeung--
Sakapeung,
Mangsa asa ku lila, ngarayap satapak-satapak. Kitu pisan nu karasa ku kuring ayeuna. Asa ku seuseut-seuseut teuing ieu waktu lumampah. Wanci geus jam 9 peuting ceuk waktu didieu, Malabo-Equatorial Guinea, Aprika. Masih, masih di alam dunya, masih dibumi nu ieu. Bumi damelan Gusti nu maha suci. Beurang geus amitan sababaraha jam katukang, nyesakeun poek nu nyerelek. Simpe, sakumaha poe-poe nu geus kaliwatan. Kuring dipepende ku simpe. Ngateurkeun ka alam implengan, mapag alam pangimpian...sakeudeung deui.
Sakapeung,
Waktu karasa sakolebat, marengan renghap-renghap anu ngudag. Ngudag-ngudag kahirupan. Detik jadi menit, menit jadi jam, jam jadi poe, poe antukna jadi minggu, bulan tur taun. Ehmm....tetela, geus panjang lalampahan teh. Tapi naha bet asa ngan sakolebatan. Nyata bener ceuk kolot, hirup teh ngan sakotret kayu api. Bener oge lamun ditingali ka dinya mah, lamun urang ngan dudunya jeung dudunya we. Estu bakal ti teuleum katungkul ku kendahan dunya, nepika poho kana lalampahan. Poho ka temah wadi, poho yen urang teh ngan saukur nyimpang di alam dunya. Moal karasa umur anu geus puluhan taun teh asa ngan sakocepat.
Minggu ka dua,
Enya, ieu minggu ka dua kuring di satengahing lalampahan ngambah kahirupan, neang pakasaban. Tug nepi ka didieu, nepi ka anu ngarana benua Aprika. Ieu balikan ka opat kuring ka dieu, nya...ceuk kuring ge, teu karasa. Dalapan bulan ti mimiti kuring di tugaskeun kadieu.
Tilu minggu deui,
Cag ah, dalah di kumaha oge. Sono ka lemah cai tanah pasundan. Keukeuh, tilu minggu deui kuring seja mulang...tilu minggu deui..
Titip heula pangharepan,
Seja titip pangharepan, lantaran kuring rek miang. Miang heula ka alam impian, sugan bisa patepung jeung nu jadi pusering ati, pupujaning ati, nu jadi paniisan pikir. Ngahudang sumanget...
Puseuring ati, tungguan kuring rek nemonan salira...
"ti kaanggangan"
Mangsa asa ku lila, ngarayap satapak-satapak. Kitu pisan nu karasa ku kuring ayeuna. Asa ku seuseut-seuseut teuing ieu waktu lumampah. Wanci geus jam 9 peuting ceuk waktu didieu, Malabo-Equatorial Guinea, Aprika. Masih, masih di alam dunya, masih dibumi nu ieu. Bumi damelan Gusti nu maha suci. Beurang geus amitan sababaraha jam katukang, nyesakeun poek nu nyerelek. Simpe, sakumaha poe-poe nu geus kaliwatan. Kuring dipepende ku simpe. Ngateurkeun ka alam implengan, mapag alam pangimpian...sakeudeung deui.
Sakapeung,
Waktu karasa sakolebat, marengan renghap-renghap anu ngudag. Ngudag-ngudag kahirupan. Detik jadi menit, menit jadi jam, jam jadi poe, poe antukna jadi minggu, bulan tur taun. Ehmm....tetela, geus panjang lalampahan teh. Tapi naha bet asa ngan sakolebatan. Nyata bener ceuk kolot, hirup teh ngan sakotret kayu api. Bener oge lamun ditingali ka dinya mah, lamun urang ngan dudunya jeung dudunya we. Estu bakal ti teuleum katungkul ku kendahan dunya, nepika poho kana lalampahan. Poho ka temah wadi, poho yen urang teh ngan saukur nyimpang di alam dunya. Moal karasa umur anu geus puluhan taun teh asa ngan sakocepat.
Minggu ka dua,
Enya, ieu minggu ka dua kuring di satengahing lalampahan ngambah kahirupan, neang pakasaban. Tug nepi ka didieu, nepi ka anu ngarana benua Aprika. Ieu balikan ka opat kuring ka dieu, nya...ceuk kuring ge, teu karasa. Dalapan bulan ti mimiti kuring di tugaskeun kadieu.
Tilu minggu deui,
Cag ah, dalah di kumaha oge. Sono ka lemah cai tanah pasundan. Keukeuh, tilu minggu deui kuring seja mulang...tilu minggu deui..
Titip heula pangharepan,
Seja titip pangharepan, lantaran kuring rek miang. Miang heula ka alam impian, sugan bisa patepung jeung nu jadi pusering ati, pupujaning ati, nu jadi paniisan pikir. Ngahudang sumanget...
Puseuring ati, tungguan kuring rek nemonan salira...
"ti kaanggangan"
Subscribe to:
Posts (Atom)